امروز 22 بهمن بود. (می دونم که می دونستین ولی خب باید از یه جا شروع می شد دیگه! ) از روز دوشنبه با چند نفر از دوستان قرار گذاشته بودیم که امروز به اتفاق حضور به هم برسانیم و عوامل استکبار را به خاک سیاه بنشانیم. اونم از ساعت 8:30 صبح. تا حالا تجربه ی این ریختی راهپیمایی رفتن رو نداشتم. ولی پیدا کردم. فکر این که از میدون انقلاب تا آزادی رو پیاده راه برم برام سخت بود ولی انجام اون کار نه. 

این که چه جوری رفتیم و چه اتفاقاتی تو راه افتاد اصلا مهم نیست. نه برای من و نه برای شما. ولی یه چیزی باید برای همه مهم باشه. که خیلی هم تو ذوق می زنه. الآنه خیلی خلاصه به حضورتان عرض می کنم:

اول اینکه:

- توی این جور مراسما که همه یه پلاکارد دستشونه، کاشکی ملت حواسشون به این بود که چی چی دستشونه.منظورم اینه که وقتی این نمادای ارزشی دستشونو به درد می آره و بعدش اونو میندازنش زمین، فکر نکنن که هیچ اتفاقی نیفتاده. من امروز بار ها و بارها شاهد زیر پا رفتن پرچم ایران و الله ای که روش بود بودم. اون زیرا اگه دقت می کردین، آیه ی قرآنم پیدا می کردین!(این دیگه خیلی بده). بعضی وقتا هم عکس کسایی رو از اون زیر بر می داشتی که فکر می کردی برای اون مردم خیلی عزیزه!

دوّمندش که:

-یه وقتایی تو راه با خودم فکر می کردم که هر کدوم از این مردم با چه نیتی این جا اومدن. و از اونجایی که قضاوت درباره ی مردم به ما مربوط نمی شه. با این خیال خداحافظی گرمی می کنیم. ولی اونایی که می تونن به این فکر کنن.

سوّما:

-هوا خیلی آلوده بود. می شد حسش کرد!!

حالا:

-به نظرم اونایی که بلدن، مشکلات بالارو حل کنن بی زحمت.