گاهی وقت ها واقعا لازم نیست بدونی که داری چی کار می کنی؛یا شاید گاهی برات مهم باشه، ولی اصلا متوجه کارت نباشی. به نظر من مهم اینه که شروعش کنی، بعدش حالا نوبت اینه که برات مهم بشه و ادامش بدی و از همه مهم تر کاری رو که انجام می دی دوس داشته باشی. حتی اگه ندونی داری چی کار می کنی!

خب! برای اثبات این ادعای بی پایه و اساس باید دلیلی هم داشته باشم.و چه دلیلی بهتر از اینکه همین الآن که دارم این جا تایپ می کنم، نمی دونم می خوام چی بنویسم و الآن دارم چی می نویسم یا آخرش قرار چی بشه؟!

ولی دارم می نویسم. و این خیلی خوبه! پس من به همین خاطر مراتب تشکر و قدر دانی را از این حقیر سرا پا تقصیر به عمل می آورم.و به امید روزی هستم که از کرده ی خویش آگاه باشم.

ولی حالا که می دونم تو دو تا پاراگراف قبلی چی چی نوشتم، مسئول محتوای چرندیات نوشته شده در آن هستم. و سه راه بیشتر ندارم:

1.از آن شدید اللحن دفاع کرده و خود را عالم دهری معرفی نمایم که صاحب نظریات جدید نجات بخش جامعه ی بشریت می باشد.

2.از همه ی شما خواهش نمایم که برای شادی دل این جانب هم که شده سری تکان بدهید.

3.ابراز پشیمانی کنم و خود را به مراکز روانی معتبر ارسال نمایم.

 و حال که هر سه ی این موارد برای مخلوق مسجودی چون من، موجبات کسر شان را فراهم می آورد:

همه ی شما را به خدای مهربان می سپارم.